Marieke Kloosterman is docent converseren in het Engels bij SOOP.
Op de basisschool kregen we al Engels en Frans, maar de Engelse taal, daar wilde ik verder mee op de middelbare school en daarna. Van hieruit groeide mijn fascinatie voor de Britse cultuur, de literatuur, de klassieke muziek (waaronder Carols en kersttraditie), de geweldige films en series en de prachtige natuur daar.

Die Brexit is één doffe ellende, met de Conservatives heb ik niets, utterly English, pompus men and women, de blik alleen op zichzelf gericht. De Schotten en de Welsh zijn echt anders. Ik ben een Hollandse, maar kennelijk met Engelse genen.

Hoewel ik een jaar in de VS woonde, er mijn Senior Year van de Highschool deed en nog steeds vriendschappen uit de tijd onderhoud, voel ik me toch meer thuis in het Brits Angelsaksische universum. Na dat Amerikaanse jaar vond men dat ik te veel met een accent sprak, waardoor ik geen opleiding Engels mocht volgen.

Dat ben ik gaan doen in de avonduren, naast mijn werk overdag vooral in de administratie. Daarna ben ik achttien jaar parttime studiebegeleider geweest. Gelukkig in een tijd waarvan ik vind dat deze organisaties nog goed waren. Alles wat alfa was mocht ik aanpakken, de talen en Engels in het bijzonder. De laatste veertien jaar, tot mijn pensioen, heb ik Engelse lesgegeven op de Volksuniversiteit.

Natuurlijk wilde ik eropuit, met mijn man die al even met pensioen was. En nieuwe dingen aanpakken. We konden naar het Verenigd Koninkrijk, hadden de tijd.

Via een vriendin leerde ik SOOP kennen. Zij deed hier Frans. Ik heb een cursus Duits gevolgd. Ik miste mijn Engels toch ook wel. Via Zoom had ik hierover gesprekken met Silvie en Silvia. Maar vanwege de corona pandemie durfde ik het nog niet aan. Silvie en Simone, de vrouw van mijn Duitse docent, waren begripvol en hielden het contact warm.

Fotografie is een amateurhobby en tijdens de pandemie heb ik zo'n elfduizend foto's die nog op de laptop stonden omgewerkt in zo'n veertig digitale fotoboeken. Dat hielp zeer om weer even een soort van vakantiegevoel te krijgen.

Fietsen doen mijn man en ik ook nog graag. We gaan de komende jaren meer ons eigen land in en dat is bepaald geen straf. Sowieso altijd veel gefietst hier, maar me toch niet voldoende gerealiseerd wat voor geweldig cultureel erfgoed er in ons kleine land aanwezig is. Het is inmiddels drie jaar geleden dat ik naar het VK kon, maar ik hoop op een tripje in 2023.

Vrijwilligerswerk voelt voor mij nu ook als belangrijk. En het is fijn dat ik dat vanuit mijn eigen vak nog kan doen bij de SOOP. De lessen voorbereiden is superleuk.

Een beetje cultuurhistorie zo af en toe verweef ik ook in mijn conversatielessen. Men is wel ontvankelijk voor dit soort weetjes, zo lijkt het. Lezen doe ik nog steeds veel, vooral Brits-Engelse literatuur, die ik ook in de cursus benoem, maar tegenwoordig ook wat meer non-fictie. Amerikaanse literatuur lees ik sporadisch.

Het stramien bij SOOP werkt goed. Iedere groep is verschillend. Maar het gaat niet vanzelf. Ook ik leer iedere dag. Herken ik voldoende de punten waarin cursisten zichzelf willen verbeteren? En nemen zij het niet te vrijblijvend op? We moeten het met z’n allen doen. Een pauze inlassen en even samenzijn is een goed moment om iets extra’s met elkaar te ervaren.

Het is een voorrecht voor de deelnemers om hier een cursus te kunnen volgen. Met al haar vrijwilligers biedt SOOP een plek waar dit allemaal en in alle vrijheid kan.