Taxi
Een taxi in Afrika is bijna nooit vol – of liever vol genoeg. Onderweg proppen zich regelmatig steeds méér passagiers naar binnen. Ik zat op de achterbank. Toen stapte er een nogal gevulde dame in, volledig gesluierd. Zij duwde mij een stukje opzij en nam plaats. Ik vind die zwarte kraaien altijd eng. Naast me mompelde mijn metgezel in het Nederlands: ‘tja, een habijt maakt nog geen monnik’. En: ‘terroristen reizen vaak per taxi’. Bij nadere beschouwing zag ik onder de zwarte sluier wat uitsteken. Een geweer natuurlijk!
Mijn hart stond stil. Ik had vaak hierover in kranten gelezen. Op het moment dat ik naar de chauffeur wilde roepen dat ik op de plaats van bestemming was aangekomen en eruit wilde, hoorde ik baby-gehuil. De gesluierde dame opende zorgzaam haar sluier.
Marlies Swen

Toen overkwam me dit…….
Eindelijk weer terrasjesdag na een lange donkere winter. Dat vroeg om een stadswandeling. Tevreden slenterde in over straat en bekeek de mensen. Ik liep de brug over en kwam uit bij een aantrekkelijk terras. Rondkijkend naar een lege plek zag ik plotseling Peter zitten. Die had ik al zeker 40 jaar niet meer gezien, maar hij was nog niets veranderd. Ooit hadden we een korte relatie gehad. Dat werkte niet maar we waren daarna wel vrienden gebleven. Tot we elkaar uit het zicht verloren.
Vrolijk liep ik naar hem toe. ‘Hé Peter, hoe gaat het met jou? Dat is lang geleden’. De man keek me verbaast aan, en begon toen te lachen. ‘Dit is Peter’, zei hij. En wees naar de oude man naast hem die wazig voor zich uit keek. Totaal onbekend, die man. Maar toen ik beter keek, herkende ik toch wat.
En toen viel het kwartje! De man die ik voor Peter had aangezien, was zeker 30 jaar jonger dan ik. ‘Ja’, zei deze. ‘Ik ben de zoon. En dit is mijn vader Peter. Hij dementeert en zal je niet meer herkennen. ‘
Verward liep ik verder. Dat me dit was overkomen. Zou het met mìj nog wel goed gaan?
Dorien van Loggem