.jpg)
Glasobjecten maken is mijn grote passie. Tijdens mijn opleiding aan de Rietveld Academie ontdekte ik dat glasblazen me niet meeviel. Het is ongelofelijk zwaar en je moet er altijd voor met z’n tweeën zijn. Ik wist toen al dat er een andere manier van werken met glas bestond, fusing geheten. Maar men deed destijds jammer genoeg niet aan fusing op de Academie.
Fusing is in wezen het omgekeerde van blazen. Kort gezegd komt het hier op neer. Je maakt een mal van het kunstwerk dat je wilt gaan maken. Vervolgens leg je het glas op de mal. Daarna verwarm je de oven heel langza am tot ca 800 graden. Het glas smelt en zakt in op de mal. Vervolgens laat je de oven weer heel langzaam afkoelen. Dan is het tijd om je te gaan verdiepen in andere zaken. Wordt het hangen of staan, welk materiaal kies je voor de voet, dat soort dingen.
Na mijn opleiding heb ik me gespecialiseerd in fusing. Experimenteren, fouten maken. Ik vond het heerlijk, het is mijn lust en mijn leven geworden. Ik had het geluk dat ik al vrij snel een grote opdracht verwierf: 10 ramen voor een Moskee in Ridderkerk van 300 bij 90 cm. Zoiets praat zich dan wel door en er volgden meer mooie opdrachten.
Een van mijn specialiteiten is grafmonumenten. Op Zorgvlied staan er inmiddels zeven stuks. Ook op vijf andere begraafplaatsen in ons land staat werk van mij.
Voor mijn expositie bij de SOOP heb ik een aantal wand- glasobjecten uitgezocht, die de diversiteit van het werken met de fusing techniek laten zien.
Een oven kun je niet verplaatsen en dus moest ik mijn passie thuislaten tijdens vakanties. Het werd schilderen à la Werkman. Ik wil mezelf op geen enkele manier met hem vergelijken, maar ik ben helemaal weg van zijn werk en hij werd mijn inspiratiebron. Papier, kwasten en rollers mee in de koffer en mijn dromen en fantasieën ontstonden als vanzelf. Van deze droombeelden neem ik ook een aantal mee voor mijn expositie. Ik denk en hoop dat de bezoekers van de expositie zich zelf er wel een beetje in zullen herkennen”.
.png)