.jpg)
.jpg)
“Stel je even voor: een jongeman uit het keurige Heemstede, net terug uit militaire dienst en geen enkele animo om zijn plek in het grote, katholieke gezin weer in te nemen. Vooral niet omdat ze inmiddels naar Limburg waren verhuisd. Deze jongeman maakte toen een van de belangrijkste keuzes in zijn leven: hij vertrok in zijn eentje naar het roerige Amsterdam van de jaren 60. Met zijn fototoestel en als verdere bagage zijn ziel onder zijn arm. Dat is in een notendop mijn geschiedenis.
Fotograferen was belangrijk bij ons thuis. Mijn vader hield er van en was er ook goed in. De functie van familie-fotograaf ging langzaam maar zeker over van vader op zoon. De liefde en belangstelling voor dat vak zat er bij mij al van jongs af aan in. Ik kon niet altijd even goed overweg met mijn vader, maar als het ging om fotograferen, dan vonden we elkaar! Behalve van mijn vader heb ik het vak geleerd door het veel te doen, met vallen en opstaan. In wezen ben ik een autodidact. Tijdens mijn militaire dienst heb ik heel veel aan fotografie kunnen doen en in die tijd heb ik ook een officieel diploma gehaald. In Amsterdam heb ik verder stage gelopen bij een bekende fotograaf en that ’s it.
Terugkijkend op de roaring sixties in Amsterdam kan ik alleen maar concluderen dat ik me daar staande heb weten te houden door mijn fototoestel! Met mijn foto’s kon ik kennelijk dingen zeggen, die me met mijn stem niet lukten. Ik had al snel de weg naar kelder Amstel ’47 gevonden. Daar kwamen in die tijd allerlei kunstenaarsgroeperingen bijeen. Je ontmoette er mensen als Jan Cremer, Robert Jasper Grootveld, Wim T. Schippers, om er maar een paar te noemen. Ik maakte daar foto’s van de exposities en van al die jonge kunstenaars en andere interessante figuren, die daar rondliepen. Het werd gewaardeerd en daardoor kreeg ik het gevoel er een beetje bij te horen. En ik zeg het je heel eerlijk: dat was voor mij belangrijk. Het gaf wat houvast in mijn overlevingsproces
Het noodzakelijke brood op de plank is me langzaam maar zeker gelukt, o.a. door relaties te leggen met uitgevers van kalenders en ansichtkaarten van Amsterdam. Denk aan een firma als Art Unlimited. Maar ook van geheel andere bedrijven heb ik in de loop der tijd veel opdrachten gekregen.
De komst van de digitale fotografie bracht nieuwe mogelijkheden. Aan het weergeven van de werkelijkheid werd het element fantasie toegevoegd. Je kunt er dingen bij verzinnen, storende elementen weghalen, landschappen naar je hand zetten, de mogelijkheden zijn eindeloos. Ik vind dat fantastisch. Ik kan foto’s maken waarvan mensen denken dat het schilderijen zijn!
Tijdens mijn expositie bij de SOOP wil ik graag vanaf de jaren 60 tot vandaag wat voorbeelden van mijn foto’s laten zien. Voor veel bezoekers zal het hopelijk een feest der herkenning zijn”.
.png)